Arjan, ten voeten uit

De ene heeft een stinkadem de ander heeft stinkoksels; ik gooi het in de groep: ik heb last van stinkvoeten. Mensen zeuren wel eens over het dragen van mondkapjes. Bij mij thuis droegen wij die al vóór de hele coronacrisis.

Ik heb van alles al geprobeerd, zalfjes, poedertjes, voetbaden. Ooh daarover een nare herinnering die ik hier met u wil delen!

Mijn avontuur tijdens een vakantie in Turkije in een badhuis…

Zon, zee en strand. Lekker op vakantie in Marmaris,Turkije met 3 goede vrienden. Mijn zweetvoeten zorgden al voor problemen in het hotel. Mijn schoenen stonden altijd buiten op het balkon waardoor de bezoekers boven ons een klacht bij het hotel hadden ingediend; of ze misschien een rioleringsprobleem hadden daar.

Op het strand verstopte ik mijn voeten meestal onder het zand omdat ik me schaamde voor de huiduitslag. Vaak voelde ik me daar een figuur uit de bijbel. Jezus Christus liep over het water; nou als ik de zee in rende splitste deze spontaan in tweeën.

Mijn vrienden wisten van mijn probleem en waren erg medelevend. Op een dag zeiden ze: “Weet je wat jouw voeten goed zou doen? Een echte Turkse Sauna”!

Ik twijfelde eerst maar liet me toch overhalen om naar de sauna te gaan, dat moest immers een echte ervaring zijn, die je in Turkije moest meemaken. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomd door een van de medewerkers. Vriendelijk werd ons verzocht om ons te kleden in badkleding. Ik had van te voren mijn voeten extra verzorgd zodat de geur minder opviel. En daar liepen we de sauna in, lekker ontspannen. Als het hierbij bleef kon het wel eens een aangenaam dagje worden.

Maar toen moesten we uit de sauna en kregen we een voetenbadje (Garra Rufa) met knabbelvisjes, die blijkbaar je dode huid oppeuzelen. Eerst waren mijn vrienden aan de beurt: “oh dat voelt vreemd, het kietelt een beetje, haha”. Toen mocht ik en ik ging met mijn zweetvoeten in het badje staan. Langzaam vertroebelde het water en kwamen er visjes bovendrijven. Een van de visjes probeerde nog uit het bakje te komen op zoek naar zuurstof. Ik maakte dat ik wegkwam en verstopte me even op het toilet. Ik hoorde een medewerker iets roepen in het Turks en hoorde mensen praten “someone killed the fish!”

Toen de gemoederen bedaard waren liep ik het toilet uit. We moesten naar buiten achterom in de tuin tegen een muurtje gaan zitten. Hier zouden onze voeten gevijld worden. Uiteraard mijn vrienden eerst en wederom klonken geluiden als “oh dat kietelt, maar het voelt wel lekker, oh ik geniet hier zo van”.

Toen moest ik. Voor me zat een medewerker met een vijltje en hij begon te vijlen. Na een minuut of twee slaakte hij een diepe zucht, stond op en kwam terug met een grotere vijl. Intens begon hij te vijlen; echt keihard en hij mompelde iets in het Turks (kon ook kokhalzen zijn geweest). Hij vroeg “does it hurt?” Ik hield me sterk en knikte nee, maar het deed verdomd pijn. Daar waar mijn vrienden na 6 à 7 minuten klaar waren, zat ik ondertussen al 20 minuten. Er kwam geen eind aan. Op een gegeven moment kwamen er bezoekers en medewerkers om ons heen staan. Het leek wel of de man een soort kunstwerk aan het vormen was. Er werden zelfs foto’s gemaakt terwijl ik daar vol schaamte tegen het muurtje op mijn tanden zat te bijten.

Mijn vrienden hadden intussen al een modderbad gehad en waren zich al aan het omkleden. De zon ging langzaam onder en de medewerker die mijn voeten vijlde zei: “It’s okay.We are halfway trough”. Er kwam geen einde aan; ik kon wel janken. Naast me stapelde zich een bergje van schimmels en dode huid op. De zon ging intussen al bijna onder. En toen stopte de man met vijlen, hij keek me aan, schudde zijn hoofd en zei: “That’s al I can do, now go and wash your feet!”

Met mijn hoofd gebogen stond ik op en liep weg. Ineens liepen allemaal mannen in witte pakken langs. Deze mannen verzamelden de dode huidschilfers en stopten die in een chemo box. Toevallig werd Turkije een paar weken later beschuldigd van het smeden van massavernietigingswapens.

Kwamen die zweetvoeten toch nog een beetje van pas……

EINDE!